Chris Musgrave wil de ‘werkelijkheid’ capteren. Middels de inzet van een eenvoudige technologie wordt de wereldruis, of op zijn minst een segment van de wereld in haar energetisch vibreren, in de richting van de kijker geleid, om vervolgens met die kijker in symbiose te gaan en uit te groeien tot een op zich en voor zich staand anti-iconisch post-beeld waarin zowel ‘de wereld’ als ‘de kijker’ vertegenwoordigd zijn en zelfs in opgaan. Wat de kunstenaar met andere woorden wil bereiken is de productie van een kijker die haar zintuiglijkheid tot het extreme opgevoerd ziet, een kijker die ‘plant’ wordt, enkel nog ervaart, met andere woorden percipiëert zonder de ervaring via de bemiddeling van concepten te reduceren tot een verstandelijk en gesloten kijken. Geen tot mislukken gedoemd streven naar een captuur van ‘de wereld’, geen poging de ons omringende wereld via de ratio, en de classificerings- en objectiveringsdrift haar eigen, te consolideren. Waar het Chris Musgrave daarentegen om te doen is, is een deterritorialisering van het iconisch beeld, een decodering die ruimte moet scheppen voor een daaropvolgende herterritorialisering op een hoger niveau. Concreet: de productie van situaties waarbij de zintuigen van de kijker overspoeld worden, het conclusief denken overbodig, naast de kwestie, zelfs ongewenst wordt geacht en de kijker, als is het maar voor een moment, met het sublieme in contact wordt gebracht. Een onbemiddeld kijken en ervaren dus, waarbij het beeld, of beter de sensatie, niet voor, rondom of dankzij de kijker bestaat, maar met het subject ontstaat. Resultaat hiervan is de productie van ‘de wereld’ als gesloten systeem, niets meer maar ook niets minder dan een energie- of datastroom waarbij alles met alles gelieerd is en enkel het heden nog bestaat. Een transcoderen waarbij het subject haar Andere wordt en het andere een Subject. Communicerende vaten.

Soms verschijnt er, in hoofde van de kijker, echter toch iets wat gemakkelijkheidshalve als ‘een beeld’ kan worden omschreven. De kunst van Chris Musgrave lijkt met andere woorden iets humaner geworden. Vooral in de meest recente werken zien wij dat de kunstenaar bewust een aanzet geeft tot de productie van een actieve kijker, een kijker die in de mogelijkheid gesteld wordt, of gestimuleerd wordt haar eigen narratief te produceren. De uitkomst hiervan kan echter slechts een open narratief zijn, aangezien ‘de wereld’, waaronder uiteraard ook ‘de kijker’, nog steeds benaderd en aangesproken wordt als een contingente en schizofrene ‘entiteit’ die niet te vatten valt onder een of ander groots en afgerond verhaal. De mogelijkheid om tot een of ander narratief te komen was in het werk van de kunstenaar wel altijd aanwezig – we leven tenslotte in een cultuur die haar bestaansrecht ontleent aan het verhaal – maar waar voordien, bijvoorbeeld in het werk Evolutions Idle, de wereld en de mens als prepersoonlijke data- of energiestroom werden benaderd, zien wij dat in de nieuwste werken diezelfde informatiestromen, dankzij een door de kunstenaar aangeleverd verankeringspunt, of een relay, gemakkelijker, of explicieter aanleiding geven tot de productie van hoogst ‘persoonlijke’ verhalen of beelden. Verhalen geproduceerd door een kijker die echter nooit tot een conclusie komt maar als het ware blijft oscilleren tussen twee polen die op zich niet met elkaar kunnen samenvallen maar toch elkaar noodgedwongen betekenen. De diamant, zo blijkt, bezit het potentieel om hierbij als funderingsmetafoor op te treden. Extreem concreet en basaal, als materiaal, en tegelijkertijd al even uitgesproken immaterieel en verheven, als idee, fungeert het beeld van de diamant als katalysator, als een technologie die in dit geval instaat voor de productie van een hele reeks van aarzelende, twijfelende, naar een bedding zoekende gedachtenstromen of beeldproducties die elkaar soms kruisen, soms een tijdje dezelfde weg opgaan, maar nooit geheel in elkaar opgaan: een delta van meanderende en gefacetteerde kortverhalen.