EN | NL Version | |||
Chris Musgrave wil de ‘werkelijkheid’
capteren. Middels de inzet van een eenvoudige technologie wordt de wereldruis,
of op zijn minst een segment van de wereld in haar energetisch vibreren,
in de richting van de kijker geleid, om vervolgens met die kijker in symbiose
te gaan en uit te groeien tot een op zich en voor zich staand anti-iconisch
post-beeld waarin zowel ‘de wereld’ als ‘de kijker’
vertegenwoordigd zijn en zelfs in opgaan. Wat de kunstenaar met andere
woorden wil bereiken is de productie van een kijker die haar zintuiglijkheid
tot het extreme opgevoerd ziet, een kijker die ‘plant’ wordt,
enkel nog ervaart, met andere woorden percipiëert zonder de ervaring
via de bemiddeling van concepten te reduceren tot een verstandelijk en
gesloten kijken. Geen tot mislukken gedoemd streven naar een captuur van
‘de wereld’, geen poging de ons omringende wereld via de ratio,
en de classificerings- en objectiveringsdrift haar eigen, te consolideren.
Waar het Chris Musgrave daarentegen om te doen is, is een deterritorialisering
van het iconisch beeld, een decodering die ruimte moet scheppen voor een
daaropvolgende herterritorialisering op een hoger niveau. Concreet: de
productie van situaties waarbij de zintuigen van de kijker overspoeld
worden, het conclusief denken overbodig, naast de kwestie, zelfs ongewenst
wordt geacht en de kijker, als is het maar voor een moment, met het sublieme
in contact wordt gebracht. Een onbemiddeld kijken en ervaren dus, waarbij
het beeld, of beter de sensatie, niet voor, rondom of dankzij de kijker
bestaat, maar met het subject ontstaat. Resultaat hiervan is de productie
van ‘de wereld’ als gesloten systeem, niets meer maar ook
niets minder dan een energie- of datastroom waarbij alles met alles gelieerd
is en enkel het heden nog bestaat. Een transcoderen waarbij het subject
haar Andere wordt en het andere een Subject. Communicerende vaten. |
|||
- Guy
Bovyn, 2004 |
|||
Return to /chris.musgrave.org/ |